Гледаш, тука седам и ти пишувам писмо,

се разбира, ти не гледаш, зашто сум сам

во малата куќичка на градината, каде што живеам,

а и без тоа, не би разбрала ако сега ти го прочитам;

и не се однесува за тебе, туку за таа која ќе станеш,

кога ќе пораснеш по десет-дваесет години,

се разбира, не знам, дали тоа ќе ти значи нешто,

зашто шишето често се крши од крајбрежната карпа,

само тргнувам оттаму дека е безвремено

она што го чувствувам, а ако не е така, тогаш

можеби носталгично ќе ти влијае, а ако ни тоа

не се случи, тогаш за миг ќе одблесне минатото,

но можеби и тоа, ќе прочиташ како дваесетгодишна

и ќе помислиш: па не бил толку лоша глава старецот,

само малку лош глумец, патетичен типчо,

кој дваесет години однапред бил способен

да се трогне себеси, но сеедно, признавам,

зашто навистина тоа и не ме боли,

таа замислена болка, туку тоа дека

немам што да ти напишам, дека ова е само

едно метаписмо: нема ништо во маглата

на околностите, на толкувањето и на рефлексијата,

гледаш, напразно го држам ширум отворен прозорецот,

гром удира од ведро небо, град прска,

и заслепува плоштадот каде што живееме.

Бела силуета пред бело небо,

врз бела хартија треперат зборовите,

багремот од црковната градина, како свртен корен,

се зграпчува за небото, а ти и Мамичка враќајќи се

од забавиштето,  оддалеку ми мавташ, веќе ја гледаш

куќата, ја имаш сигурната точка, малата градина

на твоите спомени, каде што живее Црниот Пантер,

кој понекогаш е и лав со кого се бркаш,

тука се одвиваат сите твои свети ритуали,

тука ги рецитираш несвесно четиригодишните

плашила на твојот живот, поточно од науката,

тука си му дала правец на семејството,

кога си се родила, ти го враќаш назад

ѕвонот на камбаната, да ечи наоколу,

е гледаш, ова веќе и не е писмо, туку молитва,

радоста на чудото, дека од некаде на таинствен начин

се создаде ти, живееш, растеш, и ја држиш во мене

смислата  на бесмислениот живот…

Превод: Паскал Гилевски