Зошто нема тло,

освен танцувањето меѓу нас:

Ѕвездите пламнуваат и светкаат ко ќибритчиња.

Одобрените истории влегуваат, излегуваат, ен-два-три.

Камен-темелникот мавта Збогум! како што исчезнува.

Сите потреби се лигават и се тресат, со најдобрите агли внатре.

Воопшто нема тло,

освен јазично-кршливите сплавови на нашите лудории.

Карлиците се ножичат и ја ладат долгата ноќ од крстосници.

Јајцата си потонуваат во своите ѕидови и иницираат ножни прсти.

Извесностите крвават како новоодрана романса:

Кој сум јас – сега кога веќе ја нема? Кој си ти?

Добри прашања кружат и се слизнуваат

од брегот кај Операта.

И нема тло, освен наведнување/ полупаѓање

кон-и-од другите непокорни ние.

Нема тло, освен нозе и нивната префинетост, коски и нивната песна.

Превод: Елида Бахтијароска