Чои Хонг-кван, нашиот дедо по мајка,
беше толку висок што цилиндарот му стигаше до стреите,
и ги гребеше гнездата на врапчињата под кровот.
Секогаш беше насмеан.
Ако баба му дадеше еден залак на питачот да касне,
нему најпрво му беше мило.
Ако баба почнеше да го кара,
тој се смееше и не обрнуваше внимание што вели.
Еднаш, кога бев мал, ми рече:
’Слушај, ако го изметиш дворот добро
дворот ќе се смее.
Ако се смее дворот,
ќе се смее и оградата.
Дури и грамофончињата ќе се смеат
дури цветаат на оградата’.

Препев: Горјан Костовски