на брат ми Владимир, кој со мајка ми како петгодишен                                                                                                             отплови за Бразил и никогаш повеќе не се врати во Загреб…

Повиците и острите гласови исчезнаа во пепелта на изгореното дрво. Дојде дождот, но заборав нема. Во нишањата, како клатно, тапата светлина боли.
Огновите дојдоа и си заминаа.

Но ќе се вратат, како море што не може да ги заборави своите брегови.
Лежев на балконот во мрежа за спиење и дремев. Некаде по улицата помина камион
тивко одѕвонувајќи по дупките. За миг звучеше како заѕиданите души да тропаат од другата страна.
Наеднаш ги отворив очите.
Го закопавме брат ми во Рио де Жанеиро, на гробиштата Сао Бенто.
Откако го положив ковчегот во дупката во ѕидот гробарот со неколку вешти потези со шпакла ги зацементира пукнатините. Го прашав под кој број се води тој долап. Не ми одговори. Друг гробар пријде и со креда на плочата подвлече број.
21, рече.

21, им реков на сите останати зад себе гледајќи во острите црни ридови на прашумите и планинскиот венец оргули каде под конкавното небо на мегалополисот дишат милиони души од кои многумина немаат ни име ни број како потврда за своето постоење и во мигот почувствував слабост во колената и сепак помислив дека некои стебла кога ќе изгорат, стануваат лад во земјата, исчезнуваат во сенката, но ги има и такви што откако ќе изгорат остануваат за навек со нас, зашто љубовта што ни ја дале останува жарче што никако не може да угасне.

 

Превод: Никола Кукунеш