Во помен на мојата сопруга
поетесата Марија Меранзова

Со окрвавени од црешите прсти
како пророк, жртвен бик што заклал,
раздавам претскажувања… Скршен од жал,
еден ниту трепнува… Трескавично, друг се крсти.

Жена без пород, без жена сопруг –
што ли уште ве крепи, о клетници!
Денес освен мртвите нема никој друг,
но утре тука ќе се сите смртници.

А таа, каде е таа – до вчера мојата жена, –
сега сред светлината е светлина?…
А плочите бледнеат? Знак ли е тоа одозгора,

дека силниот – Семоќниот! – нема да сопре
дури не избрише сè – сè да сотре,
што треба да го напише Судбината ќора.

Превод од бугарски јазик Никола Кукунеш