Живеевме меѓу војните,
се враќавме кон непознатото,
историјата заврши и повторно започна,
големиот економски раст заврши.

Живеевме меѓу војните,
заборавивме повеќе отколку што бевме научиле,
и никој не можеше да ги реши воените кризи
на Истокот, сè поголемиот раздор на Западот,
а една револуција ја следеа дванаесет револуции,
се враќавме кон непознатото,
израснавме до возраста на нашите родители, нивниот стас,
и го сакавме тоа што тие го сакале пред нас.

Живеевме меѓу војните,
полни со неоснован песимизам,
се испосекоа шуми кај меѓународни граници, се крена бодликава жица,
а додека шетавме во паркот, нашиот син или ќерка
го пушти балонот, и се пуштивме од син ни,
ќерка ни, ја свртивме земјата во бавчите, ни папсаа грбовите
и заборавивме повеќе отколку што бевме научиле,
беа усвоени нов устав и нова валута,
разлистувајќи низ насловите, брзавме за на работа,
се враќавме кон непознатото,
ги отплативме долговите и си наврзавме нови долгови,
економијата порасна, знаењето за иднината не се зголеми.

Живеевме меѓу војните,
полни со неоснована надеж,
науката почна да нè учи дека сè е симулација,
а вербата во задгробен живот не престана, пророкувањето
не престана, продолживме да сметаме веројатности,
првиот угнетувачки период беше краток но жесток,
се преморивме, си легнавме порано,
полни со неоснован песимизам,
а кога наполнив седумдесет години видот ми се влоши,
воздивнувајќи, ти одеше од соба в соба, молчешкум носејќи лекарства,
заборавивме повеќе отколку што бевме научиле,
урнатините на древниот град беа збришани
а нови урнатини се родија од нови градови,
се враќавме кон непознатото,
епохата го изгуби своето значење, имињата на внуците,
сè почна да се чини чудовишно, туѓо.

Живеевме меѓу војните,
кога јазот помеѓу глупавоста и мудроста растеше,
но се сеќаваш ли на таа новогодишна ноќ, кога си дојдовме дома
во раните часови, јас го отворив прозорецот а врапчињата џивкаа,
ние бевме нежни и снежеше, небото полека паѓаше,
и полека сè се менуваше, детето спиеше, растеше,
ветрот правеше злато во виорот од светлина под светилката, ние полека
се проѕевавме, и ѕверот што го беше проголтал светот се проѕеваше,
ние бевме полни со неоснована надеж,
кога фосилните горива конечно секнаа,
и секое лето страшилото добиваше униформа од нов колонизатор,
полни со неоснован песимизам,
се сетивме на мрежата на информации, колку лажевме во тоа време,
излеговме од сауната и долго јато жерави прелета над пределот
за последен пат, заборавивме повеќе отколку што бевме научиле,
нашата неописливо глупава генерација
требаше да изгради нова култура,
се враќавме кон непознатото,
време во кое конечно сме заборавени, џив џив
рекоа врапчињата откако нè снема.

Превод од англиски јазик Никола Ѓелинчески