Дотурањето сол на рана, почнува со изреката:
По tаволите …
Во согласност со „.
Како би ти кажала …
И после им нема крај на разговорите, а всупmост лути сме еден на друг.
Се муртиме, се кривиме. Среќни на денот што доаѓа.
А тогаш:
Кога не зборуваме, се бакнуваме.
Кога сме скарани, водиме љубов.
Феромоните се активни единствено во моментите на разминување.
Тогаш сме компатибилни.
Кога сме скромно повлечени,
идеите се ројат, имаме заедничко јас.
Дочекувајќи го утрото разгалени, со остар поглед
во омилената поза, голи,
ние сме всушност сосема:
Среќни, несреќни, свои.
Тоа е и лудило и разум,
што наспроти стојат,
секогаш со исто прашање:
Зошто ли сум вљубен во неа?
Зошто ли сум вљубена во него?
Превод: Никола Кукунеш