Еднаш на две илјади години
сите врати се затвораат,
светлото се гасне, се троши сиот воздух.
Елени, rорили, АнгШ’она и Ромео,
се поrледнувааат меѓусебе,
знаејќи дека дошол часот суден.
Нивните херојски ЛУШИ
со чудна возбуда пред миговниот крај
се полнат.
Само стаорецот
копнее по мирис на остатоци и свежа вода.
На вратите се фрла,
по цена на rребнатинки на крзното и рани,
го поминува последниот процеп.
Веднаш ппом се исправи
наоколу бара
за парење
партнер.
Препев: Славица Гаџова