Не се залажувај, вели уште таа, постојат само
моите усни, моите гради, само мојот стомак
кои те чекаат, со одлагање од еден ден, од еден час,
пресуда на празнината која ме столчува

како некој инсект врз стаклото, само тие. Постои далеку
морето и тој песочен брег врз кој твоите бранови
еден по еден, го раѓаат ветрот.
Постои, вели таа, постои

она што е без лице, без глас: поле под снег
зад оградата – таму зимата трае веќе толку долго
што твоите сонца, твоите славни сонца

од крајот на неделата, ако воопшто го допрат,
се топат веднаш – и јас останувам да те чекам,
сама и замрзната, под твоите милувања.

Превод од француски јазик Влада Урошевиќ