Карпата дом а брегот брат, о Лоре.
Сал меткам ветрова рака и сè е така,
небаре ветка, нашето отсутно двор е,
но ти ќе мора да си, неколку страка
мрак, а пак во кал си цапнала,
до почетокот си стапнала, и гребе
идната рака, од бидување капнала,
па скоро си, но испразнета од себе.
Борот е присуство преполн, одамна
превршил мера. Подземи трошка Лора,
започни се од нешто, бар крени гламна
што осамена пред ловецот на А-то.
Да е среќа магливото да фати кора,
ќе сте: тежината, и мерката, и патот.