Зборуваше не за да се слушне себеси туку друг,
еден упатен во јорговановиот таен живот
на оган, на Бог исполнет во кралството
на промена и желба, вешт во трансформациите
на ветрот од далечен посредник до скитник во градината
превртувајќи ги листовите, барајќи приказна.
Не тој самиот, туку оној што лесно се заменува
за гостин, кој си го пречекува здивот, неговиот опсег, неговиот простор
на неговиот сон и мисла, неговата смиреност
и неговото движење. Другиот, со очи на сфинга, гледа,
завршил со гледање, сегашноста што се појавува
за тело. Оној за кој никогаш не се слушнало.