Во дното на орманот, всушност под земја, покрај корењето
на буката од којашто орманот ќе биде направен
се наоѓаат чевлите на татко ми.
Црни, износени, од тенка кожа, две суви сливи
во кои се движат гранчињата на татко ми, крцкави зглобови.
Тоа беа неговите први чевли што ги помнам.
Секако, не неговите први чевли воопшто.
Нив не ги собуваше, веќе му беа сраснати за кожата,
живи, овошни, минерални. За лете и зиме.
Ни да помисли да ги замени со нови.
Во орманот живееше и семејство лебарки, десетина мрави
и овошни вошки. Чевлите беа Ноеви арки за малечките куќни паразити
префрлајќи ги од еден ден во друг.
Еден ден мајка ми ги дофати чевлите за нивните деликатни уши
и ги исфрли надвор.
Татко ми не се спротивстави, ами си купи нови, обични машки чевли.
Црните, први чевли, оние со истегнати уши, без чувство на пораз
отидоа в шума. Токму онака како што татко
со години најавуваше: преку глава ми е од сè, ќе заминам в шума.
Станаа земја, дрвце, можеби и грмушка со горки плодови.
Чевлите во кои растеа татините ќерки
и многу други безобѕирни реченици.

Превод од хрватски јазик Никола Кукунеш