Не прашувајте ме зошто скитам
на коњ, сам, меѓу карпи,
секој ден по еден збор заборавам
и сека ноќ по една ѕвезда губам
и секое утро низ друга врата
од својот дом бегам, бегам од коренот.
Зимата и мракот се вкрстија
по длабките барам заветрина
на дофат на змеови и арслани,
снегот до гуша ме досега
и коњот ми пропаѓа в понорница,
јас сум фитил под оклопа
горам на мразот меѓу два мегдана
желен за пофалба на кротката мајка.
Но на патот никој не запеа,
црквите зимуваат на дното езерско,
а лутит оган преку ноќ гледам
на врв на Велебит
и два џелата прсти загреваат
сакаат да ме изгорат сиот,
до семенка.
Гледајте како горат огновите
на врвот од брегот ветровит
и не прашувајте ме зошто скитам
на коњ, сам, и далеку од селото,
барам тревки лековити
за себе и за многуте ранети браќа.
Ќе слезам од стременот и јас
штом се јават трубите од белите двори
штом стивнат огновите, штом змиите се покајат
и штом брат со брат се прегрне
во срцето на кременот.