сè е веќе свршено
во оваа мала и обична секунда
– бескрајното, вечното,
невозможното –
зачувано и разголено
во светлината или во слушањето
– долгорочно, хармонично –
во гризењето на совеста или во милосрдието …

трагата од моите сандали
ја бразди почвата
– таму горе, осамен
калуѓер
се грижи за покривот –
во осама и во кроткост
меѓу стравот и тагата
како ветер над поле од лисја…

уморен од долгите патишта
ги милувам
во блесокот на една насмевка
во густината на тишината
чекорите на времето
додека сонцето осветлува

„да се бара изворот!“