Стоиме
На работ на расцветаната голотија
Го чекаме бегството на квечерината
Гледаме мирно, величествено
Во азното на предизвикувачката месечина
Што се смее како вечерен бакнеж
И плаче сенки од песимизам
Се преобразив на прагот
Ослободувајќи се сета мудрост и мир
Масовно, нејзиниот сјај се спушта
Од мајсторската купола
Зрачејќи таква тактичност проѕирна
Како розите следното утро
Се изземам во пазувите
Како и другите се опив во своето блаженство
Од загадочната месечина
За да ја извлечам вистината на вековите
Росата што инспирација носи
Во нејзината невиност
Во нејзиното изобилство
Во нејзините преобразувачки моќи.