Барем вечерва, да не им се потсмеваме.
На нивните поклонувања или ластиците со жартери
или преполните им со пиперови дрвја градини
кои ветуваат и ветуваат.
Барем имаа некакви си идеи за љубовта.
Цел ден возиме крај пченкарни полиња, покрај крави кои ги подаваат главите
низ некакви чудни метални справи за да јадат.
Возевме по автопатот Запад 84, и што имаше друго?
Прскалки за наводнување прелетуваат покрај нас, огромни дрвени калеми во
полињата,
мрзливи овци, телефонски кабли,
џбунови расцветани и пожолтени.
Пред нас, над нас, облаците раснат, купишта и купишта,
а под облаците, виолетово.
Секоја идеја ми е носталгија. Наѕри нагоре:
ова е небото кое некогаш дивите гулаби го затемнувале и преполнувале —
мрак со денови, замрачување на сонцето, замрачување на секој друг звук
со татнежот на нивните крилја.
После извесно време, сигурно се чинело дека нè следеле
ниту инстинкт ниту форма само
едни со други.
А кога ќе застанеле, кажуваат од Одибон*,
гранките на моќните дрвја пукале под тежината на нивното мноштво.
А ние кога ќе застанеме ќе следиме – што?
Нашите срца?
Пуританците мислеле дека способноста да љубиме ни е дадена
како некакво си чудо,
но трубадурите знаеле како да се истрошат самите,
како да се престорат во алтари на сопствениот копнеж.
Секогаш биле спектакуларни..
Сети се на дните на тие алово-градни, сино-крилати птици над тебе.
Сети се на мене во градината, дури мрморам
тивко сама со себе облечена во синиот фустан,
онаа сина потемна од небото над нас, темна сина буронавесна,
иако облаци нема.
Кога нешто стварно го снемува?
Ги снемува последните зраци сончевина
во своето раснење —
Барем само вечерва, ќе ме ставиш ли пред себеси
дури не сум доволно далеку, та да можеш
да поверуваш во мене?
Епа пробај, пробај да се доближиш —
мој прекрасен и помалку од.
Превод: Горјан Костовски

*Друштво за зачувување и заштита на птици