реката мисли во риби. што тогаш
полковникот хенли прво извади
од неа, со жолти очи, закачено, мрените
две куки околу сивата уста
од кои дури и кучињата зацвикаа?

брзаците и нивната разлудена
граматика што ја следиме кон изворот.
замаглени планини во далечината,
долгата прерија и од време на време
по некој домашен заинтересирано
зјапа во нас а потоа
исчезнува во шумата: сè што внесуваме
во старата мапа на адам, име на
родот и дела. треска во мускулите
и со недели исхрана од корења
и верба во бога. под кошулата тикови
како игли на кожата: така
дивината ни ги зема мерките.

чудно чувство: да се биде
граница, точка на која се завршува и
започнува. покрај огнот навечер крвта ни тече
во облаците од комарци над нас,
додека со тврдите коски од риби
ги садиме и кожите, чевлите
за нашата дестинација и ќебињата за соништата.
напред недопреното, зад нас
масите доселеници, нивните права
од огради и порти; зад нас
покриените коли на трговците,
големите градови, полни со врева и иднина.

(од англискиот превод на Тим Лилбурн)