На дрвото рождествово – мала лира, хорна и вапсано јајце,
Исусови јасли изделкани во маслиново дрво, ангел гласник.
Козакот танцува во црвена туника меѓу птичјето гнездо и некои
си Ајфелови Кули.
Во заледениот прозорец чиниш катедралата се тресе а камбаните истураат
камење дур парчиња искинати облаци лебдат кон кубињата. Има и чунови
кои пловат во прозорецот, и град налик на Дрезден ил Хабмург по војната.
Тука е Ана, плете чад, ни збор не кажува на англиски, ко англискиот да ù го
згаснал сеќавањето ко прачка в оган. Снежни навеви сé
до кровот, па невозможно е да ја отвориш вратата.
Ни вели дека ноќва, во нејното село дома ќе си однесат
завиткан во весник жив крап кој предмалку пливал в буре.
Рибата ќе го посребри снегот, па ќе ја заколат со остра секира.
Ќе ги донесат проникнатите компири од визбата и ќе ги испечат со рибата,
ќе има и
чорба од цвекло, црн леб и вино од дудинки. На секој ќе следувапо по нешто,
нешто што го сакале, но не им било требно, па ќе заспијат
ко в брод сред море со светлиот крап кој го плива снегот од нивните мисли
Па ќе тргне таа, пробивајќи се низ навевите ко што може само дух
Зад себе ќесе со пари, кристален ражен, црквена потврда
со нејзините дати на раѓање и умирање, така ќе знаеме дека не ни
се појавила, дека ковчегот обложен со сатен сé уште лежи в земи.
Сепак, ѕрнѕурките трепереа дур таа минеше, светилничето
упати сигнали до бротчињата, а овците потскокнуваа преку гранките елка
туфни волна, и во секоја стаклена светилка, таму сме ние, деца потомци
нејни в зимска ноќ, кои ги учеше на минатото, на кои им ја подари сегашноста.