Во спомен на Данила Стојанова

Во ураганот, во темното стрниште
светка синчец – око на ништото
кое молњите возбудено ги смирува.
С’скаат намовнатите чинари –
удира гром и камењето се вжештува…
Возбуден, го набљудувам синчецот –
а самиот тој станува синевина.

Синкавата – кревкост, ситното цвеќе
од магнетни бури е просветлено,
дише во мракот – сино над зелено
трепка – и цути – и прецутува
проблеснуваат ѕвездените катаклизми…
Во ужасот на темната вселена
кој доаѓа и го запоседнува небото?

Кој ја сака таа краткотрајност:
сончевиот зрак, зачнувањето тајно –
и историјата на земјата?
Мал ќе е тој – како солзата
од твоето око – за миг – изгрева
во бурите на вечната разделба –
трепка Фарот во морето на Смртта.

Превод од бугарски јазик Славе Ѓорѓо Димоски