Парчинња од светот составени во градот
кај што виножитата ја буричкаат секоја баричкa,
ѕвездите се олабавуваат и летаат како гуски.

Окото забележува
кула од сопствени зборови, или така се чини.
Летаат како да горат од задоволство
стојат во редови за да седат во редови.

Во куќите им блескаат храмови, чаши
здивот ги носи како
светлината да се смее цело време.
Наведнати пред бања
од синило, си ги мачкаат раните со време.

Месото им е затворено во сјај
и зема чудни форми.
При транспорт, песните ги соблекуваат алиштата.

Многу од нив се затворени во метални ќелии
ги шетаат да им ги покажат на другите.
Нивните злодела мора да биле големи,
а нема ѕвер што ги влече.

Тежок црн снег лежи над
рамни места, не е студен,
над него се одмораат кочии.
Понекогаш, во ноќта, пеат.

Овие конци го чуваат денот:
луѓето дигаат светла високо да ги покорат ѕвездите,
едно лице се топи во шише додека друго оживува.

Она што за јазикот е време
чука по улицата. Прекорувањата
се туркаа на столбовите на секој уличен агол.
Како што минуваат си зборуваат
но само во себе, во своите глави.

Утрото е мотор кој го раскинува секој прозорец
а воздухот се смее.
Тетратките му се полни со линии.