Нека човекот кој си се враќа забележи
Дека го споредуваат со сè што постои (блез паскал)

Ана нашето постоење
Е само трага
Во полното време на светот

Знам дека ова движење на дланката те дефинира
А тишината што трча зад нас се дефинира со ѕвезда
Од шаблон што паѓа
Велеше: ќе најдеме брег повторно
Изминати пролетти каде цветовите се кријат
Викотници од прашања што се множат на усните
И ги плашат пламените од страв што се збираат зад дрвјата
А птиците ќе ги подигнат наметките на своите крилја лесно и силно

Велеше: на тивок брег
Ќе заборавиме на човековите очи
Изгубени се гледајќи во танцот на минливите сенки
Фрлајќи бродови-играчки по реката
Ќе си го спасиме времето
Од каприците на бог
Заљубени во страдањето на земјата

Ана со светла коса ние сме исполнување на волјата што не е наша
И преку создавање љубов бараме нејзин доказ во нас
Длабок како здивот на морето.