Не можеме,
иако сакаме,
да ја дешифрираме архитектурата
на солото за пијано,
температурата на фризот
патологиите на бакнежот.

Не можеме
– иако ги заведуваме девојките
и ги надвладуваме моторите со внатрешно согорување-
да ја допреме тишината на дијалогот
да го предвидиме моментот за
да ја имитираме сенката на дрвото.

Дадено ни е небото
но не и летањето,
со оргазам но не и со вечен живот,
поседуваме иднина и заборавност во еднакви размери.

ова се работите што ни отвораат пат,
тиковите, чудните навики
длабоките здивови воздух.

овие мали воздишки сочинуваат
игнориран број
што го сопира броењето и здивот
во светол час на прогонство.

Ајде да ги затвориме очите
да го наместиме часовникот на срцето:
градот очекува со рејбан насмевки
и подгрбавени облачиња.

Само проектирај немирна сенка
врз тврдата домицилна скица
што денес ја нарекувам дом, маса и свет.